Louis Sclavis: L'Imparfait Des Langues (ECM CD)
Ενας από τους φάρους τηε Ευρωπαϊκής αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, ο Louis Sclavis είναι Γάλλος. Παίζει κλαρινέτο και διάφορα σαξόφωνα και είναι στο κουρμπέτι κάπου 30 χρόνια τώρα. Τον έχω σταμπάρει εδώ και κάτι χρόνια, κύρια με αφορμή δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντα άλμπουμ του στην ECM, τα Les Violences De Rameau (1996) και L' Affrontement Des Pretendants (1999). Το πρώτο από αυτά αποτίει φόρο τιμής στον Γάλλο συνθέτη, ξαναδιαβάζει, με πολύ πειραματική διάθεση και θράσος, τους Αναγεννησιακούς χορούς -gavotte, chaconne κλπ- και φέρνει στο προσκήνιο τη βιαιότητα που λανθάνει κάτω από τη φαινομενική αθωότητα και χάρη του μπαρόκ. Το δεύτερο είναι πιο ατμοσφαιρικό, ώρες ώρες συγκινησιακά αφόρητο και μαζί μιά εντυπωσιακή πολυστιλιστική επίθεση στις αισθήσεις: ένα παράξενο υβρίδιο από Κλασσική, φόλκ και πειραματική μουσική, Duke Ellington και Art Ensemble of Chicago – μιά αισθητική σύγκρουση που κορυφώνεται στο σπαρακτικό Hommage a Lounes Matoub που ο Sclavis έγραψε για τον Αλγερινό προτέστ τραγουδιστή, που είχε δολοφονηθεί από φανατικούς μουσουλμάνους ένα μόλις χρόνο πριν: τρομπέτα, τσέλο, σοπράανο σαξόφωνο, μπάσο και ντράμς συνθέτουν μιά θρηνωδία που ραγίζει πέτρες – μιά καθ όλα Συγκλονιστική στιγμή της Σύγχρονης μουσικής.
Ο καινούργιος του δίσκος θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς: πολύ απαιτητικός και ακραίος, κινείται σ ένα τοπίο γεμάτο ρεύματα ambient, funk, ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα και samples - ένα παλίμψηστο που σε πολλούς θύμισε Miles περιόδου “Jack Johnson”. Εγώ δεν θα συμφωνήσω: ολόκληρη η μουσική παρουσία του Sclavis έχει ένα χρώμα απίστευτα Γαλλικό: σπάει τους ρυθμούς, πότε ροκ και πότε swing, πότε διατονικό βάλς και πότε μιά στατική επαναληπτική συνοδεία που θυμίζει κώδικα Μορς, το σύνολο προβάλλει σαν μία ζωηρή και απίστευτα ενδελεχής, σχεδόν μικροσκοπική εξέταση της Γαλλικής μουσικής, μέσα από την τζάζ οπτική του. Ενα συγκλονιστικό μοντάζ από free αυτοσχεδιασμούς, ροκ και Σύγχρονη σύνθεση.
Ενα μοντέρνο Τραγούδι των Σειρήνων.